ᠭᠤᠷᠪᠠᠳᠤᠭᠠᠷ ᠪᠥᠯᠦᠭ 《ᠠᠪᠤ ᠴᠡᠴᠡᠷᠯᠢᠭ ᠲᠤ ᠣᠷᠣᠭᠰᠠᠨ ᠨᠢ》 ᠳ᠋᠊ ᠭᠠᠷᠮ᠎ᠠ .pdf

Гу ра вду га а р б ү лэг Цэр эндо лго р багш нэгэн у даа манайд ир эв. Багшийг ү зээд, эмээ ду у алдан, у р ьд х эзээ чбайгаагү й сайх ан зантай бо ло о д -Алив х ү ү минь, багшдаа гу дас дэвсэж ө г! Эмээ нь о до о х о н аяга цай пу р х ийлгээд о р х иё гэлээ. Тэгээд авдар наасаа миний ер ү зээгү й мө сө н чих эр , у лаан чангаанз гар ган то м тавгандх ийгээд, бас цагаан то с аяганд х ийн, эх нь о х ино о ингэж х айр лах бо лбу у гэлтэй эелдэг сайх наар х ар ж багшид ө гө ө д -Цэдэв бид х о ёр ч гэсэн цайгаа у у я гэнгү ү тээ ө нө ө х цагаан то сно о с х элтэлж надад ө глө ө . -Манай Цэдэв их сайн.То мо о то й ч гэж яр их гү й, гагцх ү ү би гэдэг х ү н нас ө дий бо лж энэмаань балчир даж х у вцас х у нар аа г сайн цэвэр лэж чаддаггү й х ү ү х эд юмаа гээд эмээ Цэдэв чи го ло о с жаах ан мө с дө х ү ү лж ир эх гү й юү ? Эмээгийн нь ө вдгө ө р х атгаад го р ьгү й нь.гэв. Би ч шу у дай авч гар ав Эмээ багшид юу яр ьсныг би мэдсэнгү й . Би гэр ээ их санаж байв. Манайх аас х ү н ир эх гү й л байлаа. Дам су р аг ду у лбал манайх ны х о ттэр чигээр ээ о то р т явцгаажээ. Цас их у нав. Өвө л эх лэх эд жавар тачигнаж, х ичээлд х ө вө нтэй дээлтэй явж бо ло х гү й бо лло о До го о эмээү стэй дээлийг минь гар гаж ө гсө нгү й. Би х ө вө нтэй дээлийнх ээ до ту у р юм давх ар лаж ө мсө ө д х ичээлдээ явдаг байв. Багшийг ир сний мар гааш эмээ сайх ан зан гар гаж су мын у р д байх до вцо г дээр ээс чар гааргу лган то гло ж бу й х ү ү х дү ү д дээр о чиж то гло во л то гло гэв. Би ч х ар х у р даар аа гү йлээ. -Өө , Цэдэв! -Нааш ир ! -Миний чар ганд су у ! гэж х ү ү х дү ү д ду у дав. Энх ээ шу у д бо со ж ир ээд миний гар аас х ө тлө нчар ган дээр ээ су у лгаад -За х ө дө ллө ө шү ү . Би чиний х о йно су ндална! гэв. Нээр ээ ө ө р ө ө су ндалдан мо до н чар га х ө длө х ө д то вцгийн у р у у чар га маань салх и шиг х у р длано до в. Нү ү р у р у у цас пу р гиж, салх и сэнгэнэх шиг бо ло в. Гэнэт гайтай юм бо лло о . Чих гэнэт часх ийгээд явчих ав. Би ду у алдаж чих ээ бар илаа. Гэвч чих минь мэдээ алджээ. Надад ү стэймалгай байсан бо ло вч шинээр нь ө мсө ө д у р чих на гээд эмээ ө гсө нгү й. Би зу ны малгайтай явсан юм байх гү й юу . За ингээд чар гаа зо гсо о х о д Энх ээ бо сч ир ээд миний нү ү р у р у у х ар ж -Чи яав? Яагаад ёо ло в? гэж асу у лаа. -Яагаа ч ү гү й! гэж би нэр элх эв. -Нээр ээ юу ? -Нээр ээ! -За тэгвэл х о ёу лаа о до о ө ндө р газр аас гу лгана. Ёсто й сайх ан бо лно гэж Энх ээ х элээдчар ганых аа о о ср о о с татав. / Би чар гыг чир ч бид х о ёр х ө тлө лцө ө д то вцо г ө ө д авир ав. Энх ээ, ө ө р т нь яг таар сан ү стэй дээл,бо р эсгий гу тал, цагаан х у р ган малгайтай, даар ах у чир байх гү й ту л х амр ын нь х ө лс бу р зайсан байв. Бид х о ёр ах иж то вцго о с бу у снаас х о йш миний чих бү р мэдээ алджээ. Би бо до х до о ду лаацааддаар ах аа байж дээ гэж бо до ж байв. Тэр ө дө р ямар х ө гжилтэй байсан гэж санана! Би баяр лаагү йгээ баяр лаж байв. Би инээдалдаж, х ү ү х дү ү дтэй шу у гилдан гү йлдэнэ. Зар имдаа газр ын у р у у х у р далсан чар гатайгаа о нх о лдо о д Энх ээ бид х о ёр элгээ х ө штө л инээлдэж байв. Нэгэн у даа Энх ээ бид х о ёр ингэж у наад цасан дээр х ө р вө н, бо сто л гэнэт Энх ээ, -Хү ү е Цэдэв! Чиний наад чих чинь яачих аа вэ? гэлээ. -Яаж байна! Зү гээр л байна даг гээд би чих ээ бар ин ү звэл, цас мө с шавчих сан, бас их эд х ү ндбо лсо н байв. -Чи чих ээ х ө лдө ө жээ! Ээ бас то о гү й! гэнгү ү тээ Энх ээ цагаан х у р ган малгайгаа авч нададө мсгө ө д -Одо о х ар ьцгаая. Хү ү х дү ү д у р у у о чо о д яах вэ? гэв. Бид х о ёр чар гаа чир эн о до в. -Хү ү ш, та х о ёр х аачих нь вэ? -Жаах ан то гло л до о ! гэж х ү ү х дү ү д х о йно о с х ашгир алдана. Би о до о яана! Хү ү х дү ү дийнцар айг, багш нар ынх аа цар айг яаж х ар на! Бас энэ чих гэсэж зү гээр бо ло х гү й, х ө лдү ү чигээр ээ х у гар аад у навал яана? гэж би бо до о д гашу у наар у йлав. -Битгий у йл. Би эгчид х элнэ. Эгч эмнэлгийн су вилагч бо ло х о о р лав эмнэж чадна гэж Энх ээнамайг тайтгар у у лна. Гэр лү ү гээ дө х ө ж яваад манай гадаа нэгэн майх ан бо ссо н байх ыг би х ар ж у х аангү йбаяр лажээ. -Энх ээ х ар аач! Манайх аас х ү н ир сэн байна. Аав ээж ир сэн дээ. Хо ёу л о чъё. Ээж ир сэн бо л аар у у л лав авчир сан. гэж г Энх ээгийн гар аас х ө тлө н гү йв. Манай гэр ийн бар у у н талд майх ан бар ьжээ. Хо ёр х ү н, сө глө ж х эвтү ү лсэн тэмээнү ү дээсшу у дайтай ачааг нь бу у лгаж байв. Тэд таних гү й у лсу у д байжээ.Энх ээ бид х о ёр гайх саар явж гэр т о р о в. -Хаашаа алга бо лчих о в. Бү тэн ө дө р жин дэмий тэнээд. Бу шу у наад нү ү р гар у гаа! Гу р ил зу у р !гэж эмээ, бид х о ёр ыг ү ү дээр то лго й цу х у йлгамагц зандр ав. « Яасан у у р тай эмээ вэ!» гэж Энх ээ шивнээд о р мо гц, -Эмээ! Цэдэв маань чих ээ х ө лдө ө чих сө н о до о яана? гэвэл -Хо х ь нь! Хэн тү ү нийг х ээр явж цасанд у мба гэсэн юм бэ. Бу шу у наад гар нү ү р у гаа! Чи яв!гэж Энх ээг х ө ө в. Энх ээ надаас малгайгаа аваад гү йн о до в. Би ч у р ам му у тайх ан шиг гар аа у гаан гу р ил зу у р ах аар тү мпэн авав. Чих минь х о р со ж эх лэв.